Schubje bij beetje

Ik haal de kroon van het hoofd en snij vervolgens kop en staart van de vrucht eraf. De zoete geur die zich verspreidt roept beelden van vroeger op. De ruwe bolster, de schubben waarvan enkelingen apart neervallen. Het sap dat eruit bloedt, over de hele snijplank heen. Ik gebruik - net als mijn moeder vroeger - het broodmes en voel hoe het als een zaag door het vruchtvlees heen zakt, stukje voor stukje, schubje voor schubje. 

Als ik mijn ogen zou sluiten, zou ik mama weer voor me zien. Aan het aanrecht, met haar haren opgestoken met die vertrouwde bruine klik-speld. Ze zou haar keukenschort weer dragen - die blauwe, het exemplaar dat wij haar samen gegeven hadden, die eerste moederdag dat geen van ons nog knutselwerkjes meenam van school. We waren hem in de Dreamland gaan halen, een donkerblauwe, met het opschrift ‘Wedden dat lekker is’. Het bleek een heel dunne stof te zijn, die haar helemaal niet zou beschermen tegen opspattend vet. Toch droeg ze ‘m haast elke dag. Wanneer hij niet in gebruik was, hing hij te wachten op zijn shift aan de krik van het raam, de neklus dubbel om het handvat gedraaid, zodat je ‘t raam nog kon bedienen. 

Ze zou dus aan het witte aanrecht staan, schort aan, met het broodmes in haar handen. Ze sneed de ananas eerst in schijfjes, (zeg maar stevige, oneven schijven) en draaide die vervolgens helemaal rond om ze van hun schil te ontdoen. Dat herhaalde ze tot de volledige vrucht geschild was. De harde kernen at ze in tussentijd op. Wij kregen het sappige, zachtere vruchtvlees in een soepbord gepresenteerd en kropen daar dan - elk met een vork in de aanslag - vrolijk rond, tot ons gehemelte en tong pijn deden. 

Het was maar toen wij in ons Instagram-tijdperk kwamen dat mijn zus een andere snijtechniek ontdekte. De vrucht doormidden snijden, en dan in kwartjes. De harde kern er als een reep van afsnijden, een snee tussen de schil en het vruchtvlees en vervolgens in plakjes verdelen. Het bleek veel efficiënter. Volgens mij is zij nu de designated ananassnijder in huis, ik ben er niet meer om het hele proces te overzien. Zij is nu de oudste-dochter-ad-interim aan huis. Het was dan ook een hele tijd geleden dat ik verse ananas vast had. 

Ik volg de Instagram-instructies van mijn zus en blijf met de harde kernen zitten. Geen poffertjesvorm - zoals die van mama - maar een miniatuur toblerone versie, maar dan gezonder (maar minder smaakvol, eerlijk is eerlijk, wel ongeveer even hard). 

Wat moet je met die binnenkanten als je geen mama in de buurt hebt die zichzelf steeds opoffert voor haar gezin? Volgens mij was ik er lang van overtuigd dat ze die gewoon heel graag at, en hier sta ik dan ineens… 

Ik denk weer aan die zondagen, mama aan de fruitpers, een uur in de weer voor vers appelsiensap, waar ze vervolgens zelf nauwelijks van dronk. Tussendoor lepelde ze de randen van de machine leeg en at het pulp op. Ik zie zo nog voor me hoe ze de pitten in haar hand verzamelt en in één van de schil-kommetjes - de bovenste van de halve-appelsienen-schil-toren - laat vallen. Tot wij op een bepaald moment ontdekten dat dat best lekker was, en een beurtrol toegewezen kregen waarin wij haar hielpen met die opruimacties (anders liep het sap over de randen weg in plaats van in de kan terecht te komen) - van op het opstapje dat voor haar toch wel echt in de weg gestaan moet hebben. 

Denk je dat ze het pulp (of die kernen) graag at en we dat eigenlijk van haar afgenomen hebben?

Ik verzamel alle - goede, sappige - stukjes in een grote bewaardoos. We hebben er - (duizendmaal) meer dan genoeg, en hoe krijg je in hemelsnaam een hele ananas op als je nieuwe huishouden uit slechts twee personen bestaat? 

Vervolgens blijf ik met die kernreepjes zitten…

Het is zo een van die momenten waarop je graag in het hoofd van je moeder zou kunnen kijken. Zoals wanneer er iets kapot gaat in het huis dat je gekocht hebt, of wanneer je belastingaangifte binnenkomt, of de mannen voor de zonnepanelen langskomen en je je afvraagt welke vragen ze allemaal zullen stellen waarop je het antwoord schuldig moet blijven, of je de pincode van je identiteitskaart nodig hebt en blijkt dat zij die brief na al die jaren nog heeft liggen, zoiets. 

Ik neem de eerste vast, snij hem in twee en neem er voorzichtig een hap van. 

De eerste kennismaking valt best mee, maar daarna wordt het al snel taai, en redelijk smaakloos. Hmm. Nee. Ik denk niet dat mama dit voor de smaak deed. Ze gaat dan ook wel redelijk ver om geen verspilling in de hand te werken. 

Zou het echt puur daarom geweest zijn? 

(En, eet ze die randen nu dan op terwijl mijn zus staat te snijden?).

Wanneer de hele vrucht opgesneden is, en mijn oogcontact met de ananas-toblerone nu echt wel wat overdreven aan het worden is, neem ik de plank op, trek de tuin in en blijf even voor mijn kippen staan. 

“Lusten jullie ananas, denk je?”