Het slecht-nieuws-bos

Nog niet zo heel lang geleden

-ondanks wat haar kleinere broer later zou beweren-

Werd kleine Anna geboren. 

Ze was het eerste kind van twee ouders 

Die graag een groot gezin wouden

Dat stevig aan elkaar zou hangen. 

Ze werd veilig omhuld en grootgebracht

Op een mooie plek 

Die ook voor haar ouders nieuw was.

Niet ver van hun huis

Lag een uitgestrekt woud

Toch was er zelden iemand heen gegaan.

Het werd iedereen verboden

Horrorverhalen deden de ronde

Zelfs de dappersten gingen er niet in.

Werkmensen hadden er wekenlang

Gewerkt om het volledige woud te omheinen 

En aan de ingang een waarschuwing neer te poten. 

“Je staat op het punt het slecht-nieuws-bos te betreden”

Betreden op eigen risico, 

We staan niet in voor de gevolgen, etc., etc. 

Kleine Anna groeide op

En hoorde vrijwel nooit iets over het bos

Of mensen die erheen geweest waren. 

Toch groeide in haar een nieuwsgierigheid

Want wat kon er nu zo slecht zijn

Aan zoiets moois en immens groen? 

Toen mama’s buik bol stond met een kindje

Was kleine Anna alleen buiten aan het spelen

Ze duwde haar knuffels voort op de schommel.

Er kwam iemand hun erf op gestrompeld

Het leek een oudere vrouw

Gehuld in lompen. 

Ze liep mank,

Iets wat kleine Anna nog nooit eerder gezien had

Ze kon niet anders dan ernaar staren. 

Veel verstaanbare woorden kon de vrouw niet uitbrengen

Ze gromde en mompelde aan een stuk door

Het klonk niet bepaald vrolijk. 

Het vrouwtje vervolgde haar weg

En kleine Anna besloot op een veilige afstand

Toch een stukje mee te lopen.

Ze was nog gekleed in haar pyjama 

Droeg pantoffels met hondenkopjes op

En anti-slip nopjes onderaan. 

Ze was niet gewapend tegen de ruwe ondergrond

Maar de curiositeit was groter dan het ongemak

Ze sloop het vrouwtje achterna.

Haar knuffels bleven eenzaam op de schommel

Om hen heen had ze een sjaal gebonden

Zodat ze zeker niet zouden vallen.

Papa en mama zouden ze daar in hun eentje zien hangen

Zoeken naar het kind op de honden slofjes

Nog niet eens aangekleed, toch de wijde wereld al ingetrokken.

Ze volgde het vrouwtje tot aan de bosrand

Daar woekerden intussen bramen en netels

Want niemand wou zich het onderhoud riskeren. 

Het vrouwtje bleef even stilstaan, zuchtte

Kleine Anna verstopte zich achter een boom

En sloeg het tafereel voor zich heen gade. 

Ze zag hoe het bos de vrouw opslokte

Verwachtte zelfs bijna dat het bos nu zou boeren

Maar er gebeurde verdacht weinig, alles stil.

Ze kwam tevoorschijn van achter haar boom

En slenterde stilletjes naar de plaats

Waar de vrouw net nog stond. 

Alsof ze hier aanwijzingen zou kunnen vinden

Dat een sporenonderzoek haar vragen zou beantwoorden

Of de vrouw opeens weer zou verschijnen.

Ze besloot eerst even te wachten

De waarschuwingen over het bos indachtig

Bovendien waren haar pantoffels niet bos-geschikt. 

In eerste instantie ijsbeerde ze wat in het rond

Aan de verlaten bosrand

Zocht spelletjes op de grond. 

Die steentjes mocht ze niet geraken.

Tot aan dat takje moest ze in één keer springen.

Ze zou 10 verschillende blaadjes verzamelen. 

De vrouw liet op zich wachten

En kleine Anna’s benen werden moe

Ze ging zitten op een stukje gras uit het zicht. 

Hoeveel tijd er voorbij ging 

Kan ik je niet vertellen 

Het werd een beetje koud in haar pyjama. 

Net toen ze het wachten op wou geven

Hoorde ze geritsel tussen de bramen

En ging op haar knieën zitten, zodat ze alles kon zien. 

Daar was de vrouw weer

Ze kwam in stevig tempo

Zelfzeker en rechtop wandelend op haar af.

Ze mankte niet langer

Was schijnbaar haar lompen in het bos kwijtgespeeld

Nadat ze de bosrand had overwonnen, huppelde ze zelfs bijna.

Kleine Anna kon haar ogen niet geloven

En begaf zich toch nog eens naar de ingang van het woud

Ze probeerde de verte in te turen maar zag enkel donker.

Het grommen van haar maag 

Schrikt haar terug de realiteit in 

En ze begeeft zich weer naar hun huisje toe. 

Aan tafel vertelt ze niet wat ze gezien heeft. 

‘s Avonds, wanneer mama een verhaal voorleest, ook niet.

‘s Ochtends nog niet. Een week lang koestert ze haar geheim.

De volgende ochtend ziet ze de vrouw haar weer

Ze is weer in lompen gehuld

Ze lijken minder grauw dan de vorige keer.

Deze keer mankt ze niet

Ze wandelt sneller dan de vorige keer

Kleine Anna moet haar best doen om te volgen.

Gelukkig heeft ze schoenen aan

Waarmee ze snel kan lopen

Dat had ze in de winkel getest.

Ze verliest de vrouw bijna uit het oog 

En wanneer die aan de bosrand staat

Roept kleine Anna uit: “Wacht!”

De vrouw schrikt op

Alsof er een betovering verbroken wordt

En ze ineens beseft waar ze is. 

Ze draait zich rustig om

En blijft als aan de grond genageld staan

Kijkend hoe het kind naar haar komt gelopen.

Ze zeggen verder niks tegen elkaar

Keren zich beiden, synchroon, om

Zodat ze naar het dichte bos kijken.

De vrouw ademt diep in 

Haar schouders kruipen helemaal omhoog

En zakken weer naar beneden wanneer ze uitademt.

Kleine Anna doet haar na

Al is het niet met dezelfde overgave

Ze verliest de vrouw niet uit het oog, wilt niks missen.

Wanneer ze merkt dat de vrouw het bos in gaat stappen

Grijpt ze snel haar hand beet

Daarvoor lijkt de vrouw dankbaar.

Hand in hand overwinnen ze de bodembedekkers

En wandelen een stukje het bos in

Tot ze aan een open plek komen. 

Er staan houten kruisjes op de grond verspreid

Er liggen grote stenen bij elk kruisje

En kaarsjes. 

De vrouw hurkt neer 

Kleine Anna doet hetzelfde 

En wacht af wat de vrouw nu zal doen. 

Die kijkt haar aan en zegt zacht

“Je weet toch waar we zijn?”

Kleine Anna knikt zachtjes ja. 

“Je bent waarschijnlijk de enige andere persoon

Die hier ooit gekomen is” 

Ze fluistert het bijna.

Vervolgens haalt ze de lompen van haar schouders

Drapeert ze voor zich heen mooi de grond op 

Legt er zachtjes een foto in die ze uit haar zak haalt. 

“Ik kom naar hier om aan mijn kindje te denken”

Kleine Anna begrijpt het niet zo goed

Waarom denk je niet aan je kindje als je erbij bent?

De vrouw schudt zachtjes haar hoofd

“Mijn kindje is niet meer bij mij”

Kleine Anna wilt vragen waar het dan wel is. 

De vrouw gaat verder voor ze dat kan doen

“En ik zal misschien wel nooit weten waar hij wel is”

Er rolt een traan over haar wang naar beneden. 

Ze steekt een kaarsje aan

Mompelt wat tegen de lompen

Kleine Anna neemt haar hand vast.

Ze voelt hoe de vrouw er zachtjes in knijpt

Er verschijnt een lach om haar mond

Door het tranen gordijn heen. 

De vrouw begint een putje te graven

Legt er de lompen zorgzaam in 

Dekt het toe en zoekt twee takjes bijeen. 

Daarvan maakt ze een kruisje

Dat ze aaneen sjort met wat gras

Ze plaatst het op het verse hoopje aarde.

Ze ademt weer diep in 

En vervolgens uit

“Mag ik je een verhaal van hem vertellen?”

Kleine Anna vindt het een prachtig verhaal

En ze vindt het spijtig dat ze de jongen niet kent

Ze zou er graag mee spelen, denkt ze. 

“Hier kan ik verdrietig zijn”

Legt de vrouw uit

“Zodat ik daarna weer vrolijk kan zijn”. 

En kleine Anna denkt wel dat ze het begrijpt,

Ze vraagt zich af waarom iedereen zo bang is

Van het slecht-nieuws-bos, als het ook geneest. 

Het luistert.

Het oordeelt niet.

Het omhult. 

Samen keren ze terug

Onderweg zet de vrouw kleine Anna thuis af

Mama schrikt even maar lacht als ze ziet dat het oké is. 

Wanneer mama’s buik stopt met bewegen

Omdat de broer toch niet wilt komen

Gaan ze samen naar het bos. 

Kleine Anna pakt mama’s hand vast

Zoals toen die van de vreemde vrouw

En toont haar de weg naar de kruisjes.

Ze vraagt of ze de broer een naam mag geven

En vertelt het verhaal van de vrouw

Op haar beurt aan mama. 

Op de terugweg vraagt ze

“Mogen we nu wel meer naar het bos komen”

En mama vindt het een goed idee. 

Het bordje vervangen ze

Er staat nu 

Het mooie-herinneringen-bos.

Want na regen komt zonneschijn

Na verlies komt onvermijdelijk pijn

Maar naast dat alles vooral ook samen zijn.