Quotidien

Alsof ik een versnelling lager geschakeld ben,

op alle mogelijke manieren.

Mijn gedachten vliegen niet meer uit de bocht,

door de vangrail.

Ik loop mezelf niet meer voorbij.

En hoewel vrije tijd er helemaal anders uit ziet,

en niet meer samenvalt

met die van de mensen om me heen,

voelt ze vollediger.

Mijn thuis is enkel dat,

een thuis,

en het is geen sport om snel

te proberen loskoppelen

op de treinrit ernaartoe.

Want het werk blijft tussen die vier muren,

het vele hout en glas.

Het voelt als een tweede veilige haven,

zonder dubbele bodem

en schone schijn.

En tussen de pagina’s van de zoveelste sprinter

stopt mijn eigen hardloopwedstrijd,

tegen de tijd,

tegen het beleid,

tegen de armoede en eenzaamheid in Brussel.

De eindstreep voorbij,

geen nieuwe wedstrijd in het verschiet,

ik val stil en voel voor het eerst in maanden

hoe uitgeput ik ben.

Ik haal mezelf even uit de (pre)selecties

en de aanloop naar een volgende startblok.

Nu snelwandel ik dan wel tijdens de uren,

maar daarbuiten slenter (of dartel)

ik door mijn (eigen) stad.

Ik neem elke dag een nieuwe weg naar huis,

ontdek nieuwe adresjes en bezigheden,

heb niet langer hoofdpijn van de stress

(maar wel van de recent opgelopen koffieverslaving).

Wie had ooit gedacht dat ik rust zou vinden

in een van de zwaarst werkende

(onderbetaalde en ondergewaardeerde) sectoren?

Maar deze maand was mijn persoonlijke

Eureka/Heureka/Horeca beleving,

en de sociale sector voelde in geen jaren zo open

als mijn contacten van de laatste dagen.

Een asociaal beleid zet sociaal werkers vast

en gezinnen in de kou.

Maar warmte stijgt,

dus daar hebben ze in die ivoren toren

nog geen last van uiteraard.

Ik zet een stap terug,

stap van de ladder

waarvan jullie schijnen te denken dat ik hem

in sneltempo wou blijven beklimmen, af,

(ik gebruik de ladder nu alleen

om aan de bovenste broden te kunnen)

en huppel even op de begane Gentse grond verder.

Dat gaat stukken beter dan op zo’n smalle, eenzame, sport.

Hoge bomen vangen veel wind,

daarom ben ik vanaf nu te vinden

tussen de struiken.