Over loslaten ...

Ik was ervan uitgegaan dat dit

een ‘voor altijd’ situatie was.

Dat we met elkaar vergroeid waren,

onafscheidelijk met elkaar verbonden.

Al die tijd was je een verlengstuk van mij.

Een extra beschermlaag.

En ik weet niet meer zo goed

wanneer het begonnen is,

maar nu ik je stilaan voel loslaten

komt het besef

dat je er op een bepaald moment niet meer zal zijn,

en dat die dag steeds dichterbij komt.

Ogen worden met veel dingen vergeleken.

De dieptes van de oceaan,

de sterren aan de hemel,

de rijkdom van moeder Aarde,

de verandering van seizoenen.

De verdrinking steeds nabij,

dagdromen voorbij,

spiegels voor de maatschappij,

zoveel grootser dan jou en mij.

Ik kan me dus levendig inbeelden

hoe gekwetst

de eksters waren

toen wij besloten

om hun ogen

niet met die wereld fenomenen

te vergelijken,

maar met een aandoening

aan onze voeten.

Ocharme,

wie denken we eigenlijk

dat we zijn?

Zijn vossen eigenlijk wel slordig?

Hoe mooi ik het woord sloddervos ook vind…

En is een luizenleven iets om jaloers op te zijn?

Of geldt dat enkel voor de luizen

die leven op kinderkopjes,

voordat de ouders begrijpen

waarom hun kroost zoveel krabt

en voordat ze diens wilde haren

proberen temmen met een luizenkam?

(Zoals ik op mijn eerste communie).

Blijven mussen graag thuis,

of maken wij dat ervan?

En zouden varkens echt graag feest vieren?

Dit allemaal dus om te zeggen

dat ik na minstens drie jaar

leven in gezelschap van een eksteroog

ein-de-lijk

naar de dokter ben geweest.

Die bevroor het

(en had daar veeeeel pogingen

voor nodig,

heb ik al gezegd

dat dat ding er al even staat?)

en tussen nu en twee weken

zou het oog dus

moeten loslaten.

Vies he?

Op een dag ga ik plots beseffen

dat mijn teen

weer iets normalere proporties heeft,

en ik ga hoogstwaarschijnlijk

niet eens gemerkt hebben

dat het oog eraf gevallen is.

Ik ga het zoeken,

-gewoon, omdat ik zo ben-

en niet vinden,

die dode huid,

en dan ga ik

-omdat dat toch een beetje vies is-

mijn hele huis stofzuigen

(zeg ik nu).