Kleine gelukjes

1.

Het wasmachinerek dat door iemand gepost werd in de Facebookgroep GIFT Gent.

Ik heb het niet eens kunnen bemachtigen, maar ik was zo ontzettend blij dat iemand eraan gedacht had om zo’n kast te ontwerpen. Dat is bij mij thuis echt verloren ruimte, maar ik durf geen gaten boren in de badkamertegels. Bij deze een dikke merci aan de uitvinder van de wasmachinerekken, mijn OCD ziet u graag.

2.

Mijn drakenplant die maar blijft groeien.

Ik kreeg de plant van mijn mama toen ik verhuisde, omdat mijn appartement zoveel daglicht binnen krijgt. Soms denk ik terug aan hoe zielig hij eruit zag in haar kelder, rond zo’n kokosstok gedraaid. Nu ben ik een trotse plantenmoeder, die Draco zijn blaadjes afstoft zodat hij groot en sterk kan worden, en speciaal voor hem klimrekken gaat kopen, hij heeft als het ware zijn eigen binnenspeeltuin.

3.

Wanneer mijn ouders me vertelden dat Oxfam een actie deed waarbij je een lege wikkel chocolade kon inruilen voor een reep.

Ik dacht zo’n smalle lat, maar ze bedoelden dus de volledige plank (ja want zo wil ik dus visueel weergeven dat het ook in de breedte ging).

Mijn ouders gaven me vier wikkels. Ik kwam met het perfecte plan op te proppen: we zouden elk twee wikkels inwisselen, een in elke wereldwinkel in de buurt. Maar mijn lief wou niet helpen, en ik gaf uiteindelijk een van mijn repen aan mijn huisgenoot, dus mijn Sjakie-moment was van korte duur...

Funfact: Mijn ouders zijn die dag zelf vergeten gaan.

PS: Bij deze heb ik nu dus alvast een nieuwe wikkel voor volgend jaar. I’m ready!

4.

Toen mijn zus Servië als Erasmusbestemming koos en de Balknliefde een familieding kon worden!

5.

Elke keer dat Too (mijn zenuwachtige jongste kat) mijn schoot uitkiest als slaapplaats.

6.

In de meest normale conversaties naar mijn katten verwijzen als “mijn jongste” en “mijn oudste”.

En een uitbreiding daarop: mijn ouders “opa” en “oma” noemen in gesprekken met mijn katten als ze op bezoek zijn.

7.

Thuiskomen en twee katten hebben. Elke. Dag. Opnieuw. Feest.

Uitbreiding op deze: thuiskomen en twee katten en een lief hebben (dat daar trouwens niet woont maar zich wel zo gedraagt) en dan keuzestress krijgen over wie ik eerst een kus geef. Is dat niet de beste keuzestress ter wereld? Veroorzaakt door een ‘teveel’ aan liefde.

Oh! En wanneer mijn lief naar ‘thuis’ verwijst en mijn appartement bedoelt.

PS: de eerste kus is meestal voor de harigste van het gezelschap, en geloof het of niet, dat is niet het lief (al komt hij echt wel in de buurt)

8.

Een bericht krijgen van een vriend(in) (om samen iets te doen, of gewoon) en dan ineens beseffen hoe graag ik sommige mensen wel niet zie. Soms vergeet ik dat precies, hoe diep die liefde zit en hoe mooi dat eigenlijk is.

9.

Een nummer tegenkomen op shuffle dat je al in jaren niet meer gehoord hebt, en toch elk woord vlot mee kunnen zingen. Soms hou ik echt wel van mijn brein.

(Soms ook niet, zoals toen ik gisteren Trivial Pursuit aan het spelen was met mijn lief dat nu blijkbaar pas beseft dat er geen gaten maar kraters (of echt Marianentroggen) in mijn cultuur zitten).

10.

Wanneer er een vaste klant binnenkomt in de zaak waar ik werk.

Dat zijn eigenlijk ook een beetje werkvrienden he?

Het voelt zo fijn om een deel van mensen hun dag en leven te mogen zijn, ook al wordt er niet elke dag evenveel gezegd.

Ik vind het ook tof om al te weten wat mensen gaan bestellen, geeft me een beetje het gevoel dat ik voor hen kan zorgen.

11.

Lijstjes maken over kleine gelukjes, en daardoor al die gelukjes herbeleven. Misschien moet ik ze ook opschrijven en in een bokaal verzamelen for a rainy day.