Groeipijn

Vroeger mocht mijn zus regelmatig in het ouderlijke bed slapen. Ze had vaak last van groeipijn en mocht dan tussen onze ouders in liggen.

Ik wist niet wat groeipijnen waren, en waarom tussen hen slapen die zou verzachten, maar ik was er af en toe wel jaloers op.

Niemand ligt graag alleen in een koud bed, en al helemaal niet als je dan ook nog eens mijn aanleg voor koude voeten hebt.

Op die momenten besefte ik ook dat er een laatste keer was geweest dat mijn ouders me ondergestopt hadden, een verhaaltje voorgelezen hadden...

Mama maakte vroeger een kruisteken op mijn voorhoofd, ik kan me de laatste keer niet meer herinneren, maar ik ben er zeker van dat ik het meer in me had opgenomen als ik beseft had dat het daarna niet meer zou gebeuren.

Ik vroeg aan mijn zus wat dat was. Groeipijn. Hoe het voelde.

(Misschien zodat ik alsof kon doen het ook te hebben en zelf bij onze ouders kon slapen, ik weet het niet meer zo goed).

Ze vertelde me dat het een pijn in haar knieën was, wat ik best raar vond, die groeien toch niet meer dan de rest?

Momenteel is mijn zus 1,5 cm groter dan mij.

We gaan beiden niet meer groeien. Maar ze mag ze hebben. Die 1,5 cm.

Ik heb geen minuut pijn gehad voor mijn 163,5 cm, zij heeft veel afgezien voor dat extraatje.

Dit jaar begreep ik ineens wat mijn zus al die jaren gevoeld moest hebben. Ook al was het helemaal niet op dezelfde manier.

Ik vertrok alleen op reis, besefte dat het eigenlijk helemaal niet zoveel voorstelt als ik dacht, en de wereld aan je voeten ligt eens je beslist te leven zonder angst de bovenhand te geven.

Ik voonde alleen, en vond dat voor het eerst in mijn leven wel oké, ik merkte zelfs dat ik samenwonen helemaal niet meer zo leuk vind, want dan wordt je geacht geen karaoke sessies in bad te houden en geen pannenkoeken te beginnen bakken om elf uur 's avonds en daarna de afwas gewoon te laten staan.

Ik merkte dat andere mensen niet zoveel stilstaan bij hun eigen acties, en gedachtenpatronen, als ikzelf, en dus minder snel bijleren of openstaan voor verandering. En ik besefte dat dit is hoe groeipijn echt voelt.

Niet de enige willen zijn die groeit, maar beseffen dat hun inzicht nog lang niet komst, en niet aan hun zij kunnen staan wachten.

Vrienden ontgroeien, die je dacht voor altijd te kunnen houden.

Interesse hebben in mensen die uiteindelijk toch maar halfvol potentieel zitten, en hen de rug toe moeten keren (of dat zelfs willen). Voor jezelf.

Interessant gegeven voor iemand die zichzelf nooit op de eerste plaats heeft gezet.

En pas na 25 jaar leert dat dat ook wel eens mag.

En dat ze er ook wel mag zijn.

En dat het niet altijd opgelost moet worden,

wanneer een vriendschap plots anders begint te voelen.