Glacioloog

Ik las op het nieuws dat de grootste ijsschots ter wereld op drift is en wetenschappers ongerust zijn over de pinguïns. Mensen steken graag mensendingen uit, dus die ijsschots kreeg natuurlijk ook een naam:

‘A23a’, als dat niet goed bekt!

En je uitleg veel korter maakt, want uiteraard weet iedereen

onmiddellijk waar je het over hebt als je A23a vernoemt...

In elk geval, op het einde werd een citaat aangehaald van een glacioloog. Een glacioloog.

Mijn aangeleerde volwassenheid wist dat natuurlijk direct te plaatsen, ah ja, glace, glaciers, uiteraard. Zonder het woord ooit gehoord of gezien te hebben kon ik het thuisbrengen. Maar mijn innerlijke kind deed een vreugdesprongetje! Een glacioloog? Dat moet nu toch echt DE droomjob bij uitstek zijn. (Zeker voor iemand als mezelf, die de voorbije maanden het geloof in het concept ‘droomjob’ wat verloren is).

En dat innerlijke kind zag het al helemaal voor zich:

die Catherine Walker, glacioloog, met een hoorntje in haar hand en daarop een hele toren van bollen ijs. Gewoon, alle smaken door elkaar, op het werk, om te proeven en oordelen. Waarschijnlijk moest ze het ergens wel allemaal documenteren, want volwassenen maken jobs graag toch net saai genoeg om serieus genomen te worden, maar ze liep daar wel gewoon rond met haar ijstoren van tien smaken hoog.

Vanille (want ja, dat blijft blijkbaar toch de meest populaire smaak), stracciatella, chocolade, pistache, citroen, framboos, aardbei, mokka, speculoos en bosbessen.

En als ze klaar was, mocht ze dat morgen gewoon allemaal opnieuw doen.

Hopelijk is zij niet lactose intolerant,

denkt mijn volwassen pretbederver er nog snel achteraan.