De geur van eenzaamheid

Wat zou de geur van eenzaamheid zijn?

De afwezigheid van een andere lichaamsgeur die zich met de jouwe kan vermengen?

De geur van vers gemaakte soep, zonder iemand om die mee te delen? 

Of de geur van Aïki noodles om 21u, omdat je het voor jezelf alleen niet kan opbrengen om een feestmaal op tafel te toveren?

Zouden het de geurkaarsen zijn die je voor jezelf kon kopen zonder voorafgaande discussie met iemand anders die in dezelfde geur zou moeten zitten?

De geur van leegte? 

Hoe ruikt die? 

Misschien is het de geur van bbq, vanuit je cocon waar te nemen, wetende dat je niet mee kan aanschuiven aan tafel. 

Kan je die in woorden gieten of is het iets dat je zelf moet waarnemen?

Hoe zou het geluid van eenzaamheid klinken? 

Is het de loutere afwezigheid van gezellige, huiselijke geluiden om je heen? 

Of net het opdringerige van omgevingsgeluiden die eigenlijk aan de achtergrond toebehoren, maar wegens gebrek aan concurrentie meer ruimte innemen? 

Het getik van een secondewijzer. 

Het gekraak van planken die zich zetten. 

De wind die door de bladeren ruist. 

Of is het eerder het voorbij ruisen van wagens op de snelweg?

Ik hoor geregeld dat stilte oorverdovend kan zijn, kan het die dingen dan wel zijn?

Oma vertelde me dat ze na de dood van opa haar televisie dagenlang aan liet staan, zodat ze mensen kon horen praten. 

Is eenzaamheid beseffen dat niemand het tegen jou heeft?

Wat is de smaak van eenzaamheid?

Is het bitter, denk je? 

Of kan het met momenten ook zoet zijn?

Is het een zure appel waar je doorheen moet bijten, en wat wacht er je dan op aan de andere kant?

Ik denk spontaan aan gaan zwemmen in zee. 

De golven onderschatten en liters zout water binnen krijgen. 

Aan hoe onaangenaam die ervaring is. 

Hoe je volledig overdonderd bent, buiten adem.

Met een vieze smaak in je mond achterblijft.

Proestend. 

Is dat de smaak van eenzaamheid? 

Hoe ziet eenzaamheid eruit? 

Heeft het vochtige randen om de ogen? 

Een rode neus van het verdriet dat een weg naar buiten zoekt?

Een ader op het voorhoofd van de ingehouden boosheid?

Heeft het koude handen? 

Laat het het hoofd hangen?

Buigt het altijd wat voorover, 

moedeloosheid af te lezen op de schouders?

Heeft het verzorgd haar, of knopen van de gestaakte zelfzorg, uitgroei of gespleten toppen?

Een grijzige, grauwe huid?

Wallen om de ogen heen? 

Wat met de eenzaamheid die je voelt in iemands gezelschap?

Want snijdt die niet het diepst?

Hoe je beseft dat je visie, idealen en doelen niet gedragen worden door de ander. 

Wat met alleen, maar helemaal niet eenzaam. 

Hoe zou dat ruiken, klinken, smaken, eruitzien? 

Is het kleurrijker, veelzijdiger? 

Wiegend op het ritme van het lied?

Hoe tijdelijk is eenzaamheid?

Hoe vaak weergalmt die secondewijzer?

Hoeveel minuten televisie blijven onbekeken, 

gewoon om de boze geesten te verjagen?

Gaat eenzaamheid in stuiptrekkingen, 

met fantoompijnen gepaard?

Kan je maar eenzaam zijn als je tweezaamheid hebt gekend? 

Hoe leg je het uit aan iemand die het niet zo diep voelt kruipen. 

Die het niet voelt knagen, op de meest onverwachte momenten.

Is dat misschien de sleutel, denk je.

Verjaag je het door het een naam te geven? 

Versla je het door het te ontwapenen?

Zoals Repelsteeltje.