Cocon (deel 1)

Ik woon hier al jaar en dag, in deze buurt. Ben het niet zover gaan zoeken toen ik het ouderlijke huis verliet. Toen ik je gisteren voor het eerst opmerkte, kreeg ik het gevoel dat ik al die jaren met oogkleppen aan rond heb gelopen. Het was dan ook nooit echt nodig om die af te zetten, want ik had nooit het gevoel dat er iets miste. Ik zocht niet naar veranderingen aan de horizon of zelfs nieuwe koffiehuisjes. Het was warm en gezellig in mijn cocon, ik had mijn vriendengroep, mijn vaste familiedagen, de vaste stek voor take-out en boodschappen, koptelefoon op tijdens het wandelen. Helemaal in mijn eigen wereld, alsof ik jarenlang in een zeepbel rondzwierf doorheen deze straten en jou zien die bel deed springen.

Ik weet niet wie je bent, of wat je doet. Ik weet wat je hobby’s zijn, maar niet met wie je die doet, wat je tegen je beste vrienden zegt of wat je bezighoudt ’s nachts als je de slaap niet kan vatten (en of dat je zelfs overkomt of niet). Maar ik ken je naam. Ik kan je samenvatten in een paar woorden, de oppervlakkige dingen dan toch. En ik herken je dus blijkbaar op straat.

Enkele maanden geleden barstte mijn cocon open. Dat is oké, hij zat boordevol schimmel en eigenlijk wou ik er al een tijdje weg. Zo erg zelfs dat ik mijn verhuisplannen al bedacht had en mijn vangnet opgespannen. Ik sprak veel meer af met vrienden en sloot me thuis af van hem tot het gesprek uiteindelijk niet meer uitgesteld kon worden. En toen viel alles om me heen een voor een weg en bleef ik alleen over. In een huis voor twee, een tuin met enkel de geest van het leven dat er vroeger zat, een adres op onze beide namen. Een aangenomen familie met een vervaldatum.

De eerste weken waren het zwaarst. Omdat ik zo trots was op de stap die ik gezet had, maar zo verschrikkelijk onbegrepen. “Eindelijk”, “oh, waren jullie dan nog samen?”, “goed, ik ben blij voor je” passeerden de revue, maar pas toen mijn zus na drie weken vroeg “hoe gaat het eigenlijk met je?” beseften mensen dat het ook voor degene die al ingepakt had wel eens zwaar kan zijn. Ik had zolang het gevoel dat ik geen pijn mocht hebben, of toch zeker niet laten zien dat die er was. Maar het verschil is dat ik al jaren pijn had, en hij maar vanwege dat ene gesprek. En terwijl mijn huis niet aanvoelde als mijn huis, werd ik door de dokter thuis gezet. Maar wat is thuis als je alles met één zin kan ontwrichten?