Novembervers #8 - Stormnood

Herken je soms de nood aan weersomstandigheden

Die je innerlijke gevoelswereld mee vormgeven?

Jaren geleden wandelde ik het crematorium uit

Na de begrafenis van een meisje van 13

Ze straalde levenslust uit tot het einde 

Achter haar aan deinde altijd een volle rode krullenbol

De ceremonie werd afgerond 

met een door haar ingezongen lied

We kwamen in een rij naar buiten

Daar straalde de zon: fel en hard, ongeremd

Het maakte me een beetje boos

Dat hoorde toch niet? 

Had de zon de doodsprent niet gezien, haar leeftijd?

Of gewoon echt geen medeleven? 

Vandaag lopen al mijn gedachten door elkaar heen

Over en onder en tussen en langs en opnieuw

Door het omgevingslawaai 

wordt de knoop extra aangespannen

Om ze los te krijgen zou ik heel graag 

in de razende wind gaan staan

Mijn haren in tornado’s 

om me heen zien wapperen

Met knalrode kaken thuiskomen

En warme chocomelk maken

Maar de wind zwijgt

In contrast met alles om me heen

Dus ik zet me stilletjes in een hoekje neer 

En begin de knoop zachtjes zelf te ontwarren.