Jij

Je bent een foto op een scherm.

Met wat tekst erbij. 

Je bent een naam.

5 interesses

en enkele beknopte vragen.

Een leeftijd en een zin. 

Er staat ook een afstand bij, 1 km. 

Maar op dat moment weten we nog niet dat je niet 1 km 

maar 7 maanden van me verwijderd bent. 

Op dat moment is er enkel een veeg, links of rechts.

Een melding.

En een deadline.

Intussen zit je verscholen achter elke zin die ik neerschrijf.

Vervlochten in elke rijm.

Ik heb je nooit gevraagd of je mijn muze eigenlijk wel wilt zijn. 

Intussen ben je al even lang een tastbaar 3D persoon als een vaag idee (en persoon).

Ergens aan de andere kant van dat chatvenster.

En ik versta niet helemaal dat het allemaal zo gegaan is.

Maar je lijkt er altijd al geweest te zijn.

Net door je zachte intrede.

En ik weet niet wat ik juist gedaan heb.

Om jou -na al dat sukkelen- toch vast te kunnen houden.

Maar ik besef -elke dag weer- waar alles voor jou voor nodig is geweest.

En hoe het nu langzaamaan heelt.